Źródło: Wikipedia

Gabriela Trynkler – scenariusz rozmowy

Urodzona w 1959 roku w Gdańsku.
W latach 1979 – 1982 studiowała grafikę na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, a od 1982 – malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych [obecnie Akademia Sztuk Pięknych] w Gdańsku. W 1985 roku uzyskała dyplom w pracowni malarstwa prof. Kiejstuta Bereźnickiego.

W 1993 roku przebywając w Wielkiej Brytanii jako stypendystka rządu brytyjskiego podjęła stałą artystyczną współpracę ze szkockimi artystami z Glasgow Group. Nawiązała również kontakty z London Group. W 2005 i 2010 roku otrzymała Stypendium Kulturalne Prezydenta Miasta Gdańska, natomiast w 2013 i 2016 – Stypendium dla Twórców Kultury Marszałka Województwa Pomorskiego. W 2015 roku została uhonorowana Medalem Prezydenta Miasta Gdańska za działalność kulturalną na rzecz Gdańsk.

Działa społecznie na rzecz środowiska artystów jako współorganizatorka lub organizatorka wystaw i działań artystycznych. Trynkler jest aktywną członkinią Polskiego Związku Artystów Plastyków. W latach 2006 – 2010 była członkinią Okręgowej Komisji Rewizyjnej Okręgu Gdańskiego ZPAP [Związku Polskich Artystów Plastyków], a w kadencji na lata 2010 – 2014 została wybrana do władz krajowych ZPAP (Główna Komisja Rewizyjna). Obecnie Gabriela jest kuratorką Galerii Jednego Dzieła przy Fundacji Wspólnota Gdańska.

Zajmuje się malarstwem i rysunkiem. Jej prace znajdują się w zbiorach prywatnych w Polsce, w wielu krajach europejskich, a także w Kanadzie, USA, Japonii, Chinach i Australii. Brała udział w kilkudziesięciu wystawach indywidualnych oraz grupowych, a także w konkursach w Polsce i za granicą.

W 2018 roku ukazała się monografia dedykowana twórczości Gabrieli Trynkler „Energia Światłem Malowana”, opublikowana przez wydawnictwo Wspólny Stół przy Fundacji Wspólnota Gdańska.

Aneta Szyłak – scenariusz rozmowy

Urodzona w 1959 roku w Pucku. Kuratorka sztuki współczesnej, teoretyczka, krytyczka sztuki i autorka tekstów.

Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim (1985), a w 1987 roku– podyplomowe studia w Instytucie Archeologii i Etnografii na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu.

Obecnie przygotowuje rozprawę doktorską pt. „Curating Context. The Palimpsest on the Quotidian and the Curatorial” w ramach programu „Curatorial/Knowledge” na Goldsmiths University of London oraz Uniwersytecie Kopenhaskim.

W latach 2015–2021 pracowała jako pełnomocniczka ds. powstania i kierowniczka NOMUS / Nowego Muzeum Sztuki, działu Muzeum Narodowego w Gdańsku. Od 2014 roku prezeska i dyrektorka artystyczna Fundacji Alternativa. Uprzednio założyła i prowadziła Instytut Sztuki Wyspa (2004-2014), Festiwal Alternativa (2009-2016) i Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia (1998-2001). Kuratorka licznych wystaw w kraju i za granicą, m.in. „Rhizopolis” Joanny Rajkowskiej (Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa, 2021), „Hiwa K: Wysoce nieprawdopodobne, choć nie niemożliwe” (Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa, 2019), „Niech poprzedza cię płomień” (Galeria Arsenał, Białystok, 2020), „Powolność” (TRAFO Trafostacja Sztuki, Szczecin, 2018), „Uniezwyklenie” (Festiwal Otwarte Miasto, Lublin, 2017), „Uszczerbki i straty” (Międzynarodowy Festiwal Sztuk Wizualnych Alternativa, Gdańsk, 2016), „What’s plain invites pattern” (przestrzeń publiczna, Sycylia, 2015), „Wernakularność” (Międzynarodowy Festiwal Sztuk Wizualnych Alternativa, Gdańsk, 2015), „Codzienność” (Międzynarodowy Festiwal Sztuk Wizualnych Alternativa, Gdańsk, 2014), „Hito Steyerl: Abstrakt” (Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk, 2014), „Oliver Ressler: Wizje polityczne – Świat od nowa” (Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk, 2014), „The Field is to the Sky, Only Backwards” (Nowy Jork, ISCP Gallery, 2013), „Materialność” (Międzynarodowy Festiwal Sztuk Wizualnych Alternativa, Gdańsk, 2012), „Buildings and Remnants” (ASA Factory, Guimarães, 2012), „Praca i Wypoczynek” (Międzynarodowy Festiwal Sztuk Wizualnych Alternativa, Gdańsk, 2011), „Estrangement” (The Showroom, Londyn, 2010, Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk, 2011), „Strażnicy Doków” (Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk, 2005), „Palimpsest Muzeum” (Łódź Bienalle, Łódź, 2004), „BHP” (Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk, 2004), „Architectures of Gender” (SculptureCenter, Nowy Jork, 2003).

Interesują ją zagadnienia teorii praktyk kuratorskich oraz rola sztuki poza polem sztuki. Jest współautorką książki „The Curatorial. A Philosophy of Curating” (2013). Redaktorka i współredaktorka wielu publikacji.

Występowała w Bard College, New School, Queens College i NYU; gościnnie pracowała w Akademii Sztuki w Moguncji oraz na Uniwersytecie Kopenhaskim. Stypendystka i laureatka wielu nagród, w tym prestiżowej Nagrody Krytyki Artystycznej im. Jerzego Stajudy za rok 2004.

Należy do stowarzyszeń zawodowych, takich jak CIMAM, IKT i AICA.

Grzegorz Klaman – transkrypcja rozmowy

Grzegorz Klaman (ur. 1959) – artysta wizualny, rzeźbiarz, twórca obiektów i instalacji, performer, organizator wystaw, wykładowca. Ukończył Liceum Plastyczne im. Antoniego Kenara w Zakopanem, po czym w latach 1980–1985 studiował rzeźbę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP) w Gdańsku.
Założyciel lub współzałożyciel gdańskich galerii i miejsc sztuki, takich jak Galeria Wyspa na Wyspie Spichrzów (1986–1995), Galeria Wyspa w domu studenckim na ul. Chlebnickiej (1990–2002), Otwarte Atelier (1992–1994; od 1998 Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia), Modelarnia (2002–2012), Instytut Sztuki Wyspa (ISW) (2004–2016), ArtLab Wyspa (od 2018). W 1994 z jego inicjatywy została powołana Fundacja Wyspa Progress, która działa do dziś.
Od 1985 roku zatrudniony na PWSSP (od 1996 Akademii Sztuk Pięknych) w Gdańsku; początkowo opiekun plenerowej pracowni rzeźby, następnie wykładowca. Jeden z głównych pomysłodawców kształcenia w zakresie nowych mediów na PWSSP. Obecnie kieruje Pracownią Działań Transdyscyplinarnych na Wydziale Rzeźby i Intermediów.
W latach 80. tworzył modelowane siekierą drewniane rzeźby figuratywne oraz instalacje z materiałów odpadowych odnoszące się do architektury systemów totalitarnych. Wówczas zaczął też wykorzystywać w swoich pracach mięso. W latach 90., zainspirowany teorią wiedzy/władzy Michela Foucaulta, tworzył wielkoformatowe metalowe konstrukcje, w których umieszczał preparaty ludzkich organów (m.in. Emblematy, 1993; Katabasis, 1993). Od roku 2000 do 2016 działał na terenie stoczni gdańskiej, tworząc w tym czasie prace, dla których kontekstem była między innymi historia Solidarności i postać Lecha Wałęsy. Obecnie jego artystyczne zainteresowania skupiają się wokół bio artu i science artu.
Brał udział w wielu wystawach kluczowych dla formowania się sceny nowej ekspresji, nowej szkoły gdańskiej i sztuki krytycznej, takich jak: Ekspresja lat 80-tych (BWA Sopot, 1986), Konzeption PL. Zeitgenössische Kunst aus Polen (różne galerie w Niemczech; 1994) Białko – Przyczynek do Nowej Szkoły Gdańskiej (Muzeum Artystów w Łodzi, 1995), Antyciała (CSW Zamek Ujazdowski, 1995), Negocjatorzy sztuki (CSW Łaźnia, 2000), Irreligia (Atelier 340 Muzeum, Bruksela, 2001/2002), Niebezpieczne związki (Galeria Miejska Arsenał, Poznań, 2002), Strażnicy doków (ISW, 2005).

Maksymilian Wroniszewski, https://gdansk90.pl/osoba/grzegorz-klaman/, data dostępu: 30.12.2021

Marek Rogulski – transkrypcja rozmowy

Archiwum

Urodzony w 1967 roku. Pseud. Piętaszek, Rogulus; Artysta wizualny, malarz, twórca akcji i performansów, muzyk, autor tekstów teoretycznych, organizator wystaw. W latach 1985–1990 studiował malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP) w Gdańsku.
W latach 1988–1990 wraz ze Sławomirem Górą, Sławomirem Laskowskim oraz Robertem Kają tworzył grupę Pampers Maxi, a między 1990 a 1993 razem z Piotrem Wyrzykowskim grupę Ziemia Mindel Würm. W 1991 roku z Andrzejem Awsiejem i Joanną Kabalą założył Galerię C14, którą współprowadził do następnego roku. Wówczas wraz z innymi grupami artystycznymi o alternatywnym rodowodzie (Galerią Wyspa, Totartem) twórcy C14 powołali centrum Otwarte Atelier w budynku dawnej łaźni miejskiej. Rogulski prowadził w nim własną Galerię Auto da Fe. Po opuszczeniu Otwartego Atelier w wyniku konfliktu między jego założycielami, Rogulski w 1995 założył galerię Spichrz 7 na Wyspie Spichrzów. Dwa lata później przeniósł się do budynku znajdującego się nieopodal, gdzie ulokował Galerię Spiż 7, która funkcjonowała do 2015 roku. W 2017 powołał Instytut Cybernetyki Sztuki w Gdańsku-Osowej. Od 1992 roku prowadzi Fundację Tysiąc Najjaśniejszych Słońc.
W latach 80. malował obrazy olejne i tworzył obiekty inspirowane archaicznymi formami ludzkiej kultury, przedstawiające np. wizerunki ludzi pierwotnych. Na początku następnej dekady tworzył wieloelementowe instalacje, wykonywał też akcje kojarzone z rytuałami szamańskimi. Ważnym kontekstem dla sztuki Rogulskiego z tego okresu jest także duchowość New Age i psychologia transpersonalna. W tekstach teoretycznych zajmował się głównie kwestią przekraczania utartych epistemologii, sposobów postrzegania i rozumienia rzeczywistości, poszerzania świadomości i światopoglądu.
Własnym sumptem wydał prace Punkt od którego nie ma odwrotu (zawierający Mały traktat o transformowaniu energii, 1991) oraz Podstawy manifestu współczesnej kontrkultury (2000–2001). Tworzył i rozwijał takie kategorie artystyczno-teoretyczne jak projekt Poza Postmodernizm, Nowy Totalizm czy Epihumanistyka. W latach 2000–2006 wydawał nieregularne pismo artystyczne „Explorer”.
Jako muzyk, grający na trąbce i kontrabasie, wraz z Tomaszem Szwelnikiem założył w 1998 roku formację Rogulus X Szwelas Poject. Zespół współpracował z takimi artystami jak Mikołaj Trzaska, Michał Gos czy Jowan Czerkas.

Maksymilian Wroniszewski, https://gdansk90.pl/osoba/marek-rogulski/, data dostępu: 30.12.2021

Zofia Watrak – transkrypcja rozmowy

Urodzona w 1947 roku w Ustce. Jest filolożką i krytyczką sztuki.
W 1970 roku ukończyła studia filologiczne na Uniwersytecie Gdańskim. W 1978 roku uzyskała doktorat pod kierunkiem prof. Edwarda Balcerzana na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. W czasach studenckich związana z awangardowym ruchem teatralnym, zwłaszcza z teatrami plastyków gdańskich, co po latach zaowocowało monograficzną publikacją w Gdańskim Roczniku Kulturalnym.
Po studiach pracę rozpoczęła od etatu instruktora teatralnego w Wojewódzkim Domu Kultury w Gdańsku (dziś Nadbałtyckie Centrum Kultury).
W latach 1975-1987 pracowała w Teatrze Lalki i Aktora „Miniatura” początkowo jako kierownik literacki, a w latach 1977-1983 jako kierownik artystyczny. W tym czasie pisała doktorat „Znak plastyczny w teatrze Józefa Szajny”, wydany w 1985 roku w formie książki „Józef Szajna i jego teatr”. Pracę w teatrze lalek traktowała jako naturalny wynik zainteresowań funkcją plastyki w teatrze. Stad ścisła w tym okresie współpraca z Jerzym Krechowiczem, twórcą Teatru „Galeria”.
Zainteresowania plastyką zbliżały ją w coraz większym stopniu do środowiska plastycznego i w konsekwencji w 1987 roku podjęła pracę w sopockim Biurze Wystaw Artystycznych (obecnie Państwowa Galeria Sztuki). Była współorganizatorem i jednym z komisarzy wystawy „Wczoraj i dziś” prezentującej pokolenia lat 70.
W latach 1989-1992 w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych wykładała teorię kultury oraz historię sztuki współczesnej.
W latach 1991-1994 prowadziła prywatną Galerię DAL na Długim Pobrzeżu, dając szansę wielu debiutantom i promując sztuką artystów już uznanych. Jej autorski program obejmował inicjatywę wychodzenia sztuki poza konwencjonalne miejsca galeryjne. Organizowała zbiorowe wystawy artystów gdańskich w Paryżu, Pradze i Kaliningradzie. Od kwietnia 1994 do grudnia 1996 była kierownikiem artystycznym Wojewódzkiej Galerii Sztuki ARCHE, gdzie organizowała wystawy problemowe, uwzględniające aspekty edukacyjne, pozwalające odbiorcy przyjrzeć się procesom historycznym w sztuce. Najszerzej dyskutowane to: „Sztuka włókna – spotkania w czasie”, „Figura. Forma. Znak”, „Przestrzenie wcieleń”, „Dialogi form”, „Ślady czasu”, „Życie drzewa”, wystawa malarstwa Marii Jaremy ze zbiorów rodziny i przyjaciół malarki, zorganizowana we współpracy z Ryszardem Ziarkiewiczem oraz wystawa „ENDLOS/ENDLESS”, sztuka przeciw destrukcji, z udziałem międzynarodowych artystów, we współpracy z Galerią Wyspa.
Od 1997 roku prowadziła Klub Aktora w Gdańsku (do 2007 roku). Natomiast w latach 2007-2017 była dyrektorką Galerii Refektarz w Kartuzach.
Po rozwiązaniu Wojewódzkiej Galerii Sztuki ARCHE między innymi współpracowała z Marianem Kołodziejem jako kurator jego wystawy „Kto jest kim w teatrze Mariana Kołodzieja”, z Teatrem Ekspresji Wojciecha Misiuro (w okresie 1997-1998) oraz brała udział w konferencjach naukowych: „Gdańskie Teatry Osobne” oraz „50 lat Miniatury”, występując z referatami, które zostały opublikowane w wydaniach zbiorowych: Gdańsk teatralny, Gdańskie teatry osobne.
W marcu 2002 uczestniczyła w sesji jubileuszowej poświęconej Józefowi Szajnie. Jej referat, w skróconej wersji, został opublikowany w „Scenie”, nr 2 (22) 2002.
W 1986 roku była stypendystką Ministerstwa Kultury i Sztuki Departamentu Plastyki, a w 1992 – była członkinią Komisji Kultury Rady Miasta Gdańska. W latach 1991-1995 przewodniczyła komisji przyznającej nagrody Wojewody Gdańskiego w dziedzinie plastyki.
Za książkę Wybory i przemilczenia. Od szkoły sopockiej do nowej szkoły gdańskiej otrzymała Nagrodę Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury za rok 2001 oraz nominację do Nagrody Marszałka Województwa Pomorskiego.
Źródło: Zofia Tomczyk-Watrak, Teatr Ekspresji Wojciecha Misiuro, Gdańsk 2003.

Krzysztof Wróblewski – transkrypcja rozmowy

Dokumentacja wybranych prac w Cyfrowym Archiwum

Urodzony w 1962 roku w Przasnyszu.

Absolwent Wydziału Malarstwa i Grafiki w PWSSP w Gdańsku. Dyplom w 1987 roku w pracowni prof. Kazimierza Ostrowskiego. Pracuje na stanowisku profesora w Katedrze Sztuk Wizualnych na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej. Wystawia od 1986 roku od udziału w Ekspresji lat 80-tych w galerii BWA w Sopocie. W latach 1995 – 2003 współtworzył galerię Koło w Gdańsku.

Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i fotografią, konstruuje obiekty przestrzenne i rzeźby, tworzy malarstwo monumentalne w przestrzeni publicznej. W 1992 roku rozpoczął komponowanie symetrycznych obrazów składających się z realistycznych i abstrakcyjnych powierzchni. Połowę obrazu stanowią zawsze układy trójkątów. Relacje pomiędzy realizmem i abstrakcją oraz współzależność malarstwa i fotografii są kluczowymi zagadnieniami w jego twórczości. Jego prace często tworzą cykle tematyczne. Od 1997 roku realizuje przedsięwzięcie pt. Wycinki / Clippings. W 2000 roku rozpoczął projekt malarski pt. Obrzeża. Jego prace znajdują się kolekcjach prywatnych i publicznych w kraju i za granicą.

Wybrane wystawy indywidualne:

1985 Galeria Wlot, Gdańsk

1987 Galeria Brama, Warszawa

1989 Galeria Promocyjna, Warszawa

Galeria Szkoły Filmowej, Łódź

1990 Galeria KMPiK, Gdańsk

1992 Malarstwo, Fundacja Pro Arte Sacra, Gdańsk

1996 Fragmenty, Galeria Koło, Gdańsk

1997 Malarstwo, Galeria 86, Łódź

Galeria Kameralna, BWA Słupsk

1999 Obrazy 1996 – 1998, Galeria Na Styku, Chrzanów 

Galeria Wieża Ciśnień, Konin

Wybrane wystawy zbiorowe: 

1986 Ekspresja lat 80-tych, BWA Sopot

1988 Dyplom 1987, galeria Zachęta, Warszawa

Arsenał ̒88, Ogólnopolska Wstawa Młodej Plastyki, hala Gwardii, Warszawa

1989 Red and White, Warszawa – Amsterdam

Grand Mal, BWA w Lublinie oddział w Puławach

1990 Pologne 90, Bruksela 

1992 Bielska Jesień 92, BWA Bielsko Biała

Międzynarodowy Kongres SIAC, Kraków

1993 Wewnątrz-Zewnątrz, sala 500, Gmach Główny Politechniki Gdańskiej

1994 Siedem słów Chrystusa, Fundacja Pro Arte Sacra, Gdańsk 

Biblia we współczesnym malarstwie polskim, Muzeum Narodowe w Gdańsku 

1996 Dekonstrukcjoniści gdańscy Galeria BWA, Bydgoszcz 

Aneksx5, Biuro Wystaw Artystycznych, Galeria Kameralna, Słupsk

1997 Ogólnopolska Wystawa Malarstwa „Bielska Jesień”, Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała, BWA Bydgoszcz

Artyści Galerii Koło, Galeria Koło, Gdańsk

Kolekcja Sztuki Współczesnej na 1000 – lecie Gdańska, Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, Gdańsk

3 Biennale małych form malarskich, Państwowa Galeria Sztuki Dyptyk, Toruń

„Dekonstrukcjoniści gdańscy”, Centrum Sztuki Galeria EL, Elbląg; Miejska Galeria Sztuki, Łódź; Biuro Wystaw Artystycznych, Olsztyn 

1998 Od koncepcji do obrazu, Galeria Koło, Gdańsk 

Festiwal malarstwa, Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinie

Związki naturalne, Galeria Amfilada, Szczecin

Dostęp do edukacji (konkurs na prace na papierze), Galeria Muzeum Plakatu w Wilanowie, Warszawa

1999 Pracownia 500, Muzeum Narodowe – Pałac Opatów, Gdańsk

The same = not the same, Galeria Gasworks, Londyn

Artyści Galerii Koło, Galeria Prowincjonalna, Słubice 

Bielska Jesień, XXXIV Ogólnopolski Konkurs Malarstwa, galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała

Malarstwo, Bałtycka Galeria Sztuki, Słupsk

Aqua Fons Vitae, Ogólnopolska Wystawa Malarstwa, galeria BWA, Bydgoszcz

Piotr Wyrzykowski – transkrypcja rozmowy

Piotr Wyrzykowski (aka Peter Style), ur. 1968 w Gdańsku, twórca performansów medialnych, aplikacji mobilnych, prac wideo, fotografii, projektów internetowych, instalacji, scenografii i działań w przestrzeni publicznej. Należy do grona najważniejszych artystów eksperymentujących z językiem sztuki, eksploruje kreatywny potencjał współczesnych mediów komunikacyjnych.

Studiował architekturę wnętrz, następnie malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku (dzisiaj Akademia Sztuk Pięknych). Dyplom uzyskał w Pracowni Intermedialnej prof. Witosława Czerwonki (1995). Obecnie pracuje jako asystent na Wydziale Malarstwa macierzystej uczelni.

Od lat 90. aktywnie uczestniczy we współtworzeniu gdańskiego środowiska artystycznego, angażując się w inicjatywy twórcze i działania społecznościowe.

Wyrzykowski współtworzył Otwarte Atelier, którego siedziba mieściła się w budynku dawnej łaźni miejskiej (obecnie CSW Łaźnia). Był wiceprezesem Fundacji Wyspa Progress, a obecnie jest członkiem rady Kolonii Artystów. Współtworzył kolektywy Venom Underground (w duecie z Virusem – Adamem Popkiem) i Ziemia Mindel Würm (wspólnie z Rogulusem – Markiem Rogulskim). Był współzałożycielem i dyrektorem artystycznym grupy C.U.K.T. (Centralny Urząd Kultury Technicznej), prekursorsko wykorzystującej internet do działań artystycznych i aktywistycznych.

Laureat m.in. pierwszej nagrody na Międzynarodowym Festiwalu Mediów WRO ’95 oraz drugiej na WRO’97. Nominowany do Nagrody Fundacji Deutsche Bank – Spojrzenia (2008). Jego prace znajdują się w licznych kolekcjach w Polsce i na świecie.

Jest autorem pierwszej polskiej pracy internetowej (44), stworzonej w oparciu o Poczet królów i książąt polskich Jana Matejki. Jeden z nielicznych polskich artystów, których prace znajdują się w kolekcji Museum of Modern Art w Nowym Jorku. Jego prace znajdują się również w kolekcjach i archiwach Muzeach Stuki Nowoczesnej w Warszawie i we Wrocławiu, Muzeum Sztuki w Łodzi, CSW Zamek Ujazdowski, NOMUS – Nowym Muzeum Sztuki w Gdańsku oraz prywatnej kolekcji Pinchuk Center w Kijowie. 

Wybrane wystawy indywidualne:

1990, Warszawa – Gdańsk, Galeria Wyspa, Gdańsk (jako Ziemia Mindel Würm, wspólnie z Markiem Rogulusem Rogulskim)

1991, Performance z anteną, Galeria C-14

1992, Czysta energia, Galeria C-14, Gdańsk (Venom Underground, wspólnie z Adamem Virusem Popkiem)

1993, Performance inauguracyjny, Państwowa Galeria Sztuki, Sopot

1995

Przysięga prezydenta, Klub Mózg, Bydgoszcz

Teleperformance, Galeria QQ, Kraków

Antyelekcja Technodemonstracja, Forty, Gdańsk (C.U.K.T., czyli Centralny Urząd Kultury Technicznej)

1999

Cyborg’s Sex Manual 1.0, Galeria Entropia, Wrocław

Prywatność akt III – David Everybody w wirtualnym performance, Państwowa Galeria Sztuki, Sopot

Promocja, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa

2000

Biuro wyborcze Wiktorii Cukt, Muzeum Sztuki Łódź; Zachęta Państwowa Galeria Sztuki, Warszawa (C.U.K.T., czyli Centralny Urząd Kultury Technicznej)

Wybrane wystawy zbiorowe:

1990, Międzynarodowy Festiwal Performance, Galeria Wyspa, Gdańsk (jako Ziemia Mindel Würm, wspólnie z Markiem Rogulusem Rogulskim)

1993

Sztuka – Miasto – Maszyna, Otwarte Atelier, Gdańsk

Eleonora w Tallinie, Dom Sztuki, Tallin, Estonia

1994

Ucho Beethovena, Otwarte Atelier, Gdańsk

Kolekcja, Galeria Wyspa, Gdańsk

1995, Antyciała, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa

1997

Media Art Biennale WRO 97, Wrocław (C.U.K.T., czyli Centralny Urząd Kultury Technicznej)

LAB 6, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa (C.U.K.T., czyli Centralny Urząd Kultury Technicznej)

Transformator emocji, Galeria Budapest, Budapeszt, Węgry

Nowe prądy w sztuce wideo, Museum of Modern Art, Nowy Jork, Stany Zjednoczone

1998, W tym szczególnym momencie, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa

1999

After the Wall, Moderna Museet, Sztokholm, Szwecja (C.U.K.T., czyli Centralny Urząd Kultury Technicznej)

Public Relations, Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, Gdańsk (C.U.K.T., czyli Centralny Urząd Kultury Technicznej)

Oikos, Muzeum im. Leona Wyczółkowskiego, Bydgoszcz

2000

After the Wall, Neue Nationalgalerie, Hamburger Bahnhof, Berlin, Niemcy (C.U.K.T., czyli Centralny Urząd Kultury Technicznej)

Negocjatorzy sztuki, Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, Gdańsk (C.U.K.T., czyli Centralny Urząd Kultury Technicznej)

Scena 2000, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa